راه آهن سراسری ایران ثبت جهانی یونسکو شد
راه آهن سراسری ایران در چهل و چهارمین اجلاس کمیته میراث جهانی یونسکو به عنوان بیست و پنجمین اثر میراث فرهنگی ملموس ایران در فهرست جهانی یونسکو ثبت شد.
در نشست عصر امروز (یکشنبه، سوم مرداد ۱۴۰۰ «۲۵ جولای ۲۰۲۱») چهل و چهارمین اجلاس کمیته میراث جهانی یونسکو (UNESCO) پرونده راه آهن سراسری ایران (موسوم به راه آهن شمال – جنوب) مورد بررسی قرار گرفت و با تصویب اعضای کمیته، راه آهن سراسری ایران با طول حدود ۱۴۰۰ کیلومتر به عنوان بیست و پنجمین میراث فرهنگی ملموس و نخستین میراث صنعتی کشورمان در فهرست جهانی یونسکو ثبت شد.
تدوین پرونده ثبت جهانی مسیر راهآهن شمال و جنوب ایران در سال ۹۷ آغاز شد. ساخت مسیر راهآهن سراسری ایران از بندر ترکمن در شمال کشور آغاز شد و به بندر امامخمینی (ره) در جنوب کشور منتهی شد. آغاز احداث راهآهن ایران در سال ۱۳۰۵ شمسی به تصویب رسید و یکسال بعد از آن بود که مهندسان ایرانی، آلمانی و آمریکایی احداث این مسیر ۱۳۹۴ کیلومتری را آغاز کردند.
مسیر راهآهن سراسری ایران نهتنها از حیث تکنیک و کیفیت ساخت، بلکه از بعد گردشگری و برخورداری از مناظر و جاذبههای طبیعی ویژه در جهان حائز اهمیت است و به همین دلیل نیز هم راهآهن جمهوری اسلامی ایران و هم وزارت میراثفرهنگی، گردشگری و صنایعدستی این مسیر تاریخی را برای ثبت در فهرست میراث جهانی یونسکو درنظر داشتند و اکنون یونسکو در اجلاس چین به جهانیشدن این مسیر مملو از جاذبههای طبیعی، بناها و پلها و ایستگاهها و تأسیسات و حتی لوکوموتیوهای تاریخی رأی داد.
اگرچه پیشینه احداث و بهرهبرداری موفق نخستین راهآهن در ایران به دوره قاجار و سال ۱۲۲۷ خورشیدی (۱۸۴۸ میلادی) از رشت به بندر پیربازار و بندر انزلی بازمیگردد که بقایای آن همچنان در مسیر رشت به پیربازار با یک لوکوموتیو بخار در محوطه اداره کل بنادر استان گیلان وجود دارد اما تحقق کامل این آرزوی ملی تا سال ۱۳۰۶ به طول انجامید. در سال ۱۳۰۶، قرارداد نقشهبرداری برای احداث خطوط راهآهن با کنسرسیومی متشکل از کمپانی آمریکایی یولن و شرکتهای آلمانی فیلیپ هولتسمان – ویولیوس برگر و زیمینس باواونیون به بهای هر کیلومتر حداکثر ۳۶۸ تومان بسته شد.
بهرهبرداری کامل از راهآهن سراسری ایران در سال ۱۳۱۴ آغاز شد و علی منصور، وزیر راه و شهرسازی وقت، در دوازدهم مرداد ۱۳۱۴ لایحهای برای تشکیل مؤسسه راهآهن دولتی کشور به تصویب مجلس شورای ملی رساند تا از اول مهر ۱۳۱۴ «نگاهداری و بهکارانداختن همه اموال و اثاثیه و ابنیه و وسایل نقلیه و ساختمانهای فنی متعلق به خطوط آهن و کشتیرانی دریاچه ارومیه» را بهعهده بگیرد.
پرونده ثبت جهانی مسیر راهآهن سراسری شمال – جنوب ایران در یونسکو به هشت ناحیه با خصوصیات مشترک اقلیمی در داخل هر ناحیه و متمایز با سایر نواحی تقسیم شد و ۸۹ ایستگاه منتخب نیز بهدلیل اهمیت ارزشهای تاریخی و کارکردی مورد مطالعه و مستندنگاری قرار گرفت.
این مسیر از بندر ترکمن در شمالیترین نقطه آن آغاز و به بندر امامخمینی در جنوبیترین نقطه منتهی میشود و در میانه راه از ایستگاههای مهمی همچون قائمشهر، گدوک، گرمسار، تهران، اراک، دورود، شهبازان و اندیمشک عبور میکند.
